W październiku 1905 roku Ojciec Pio wraz ze współtowarzyszami przybył do San Marco la Catola, gdzie przebywał do kwietnia następnego roku. W konwencie tym spotkał ojca Benedetta z San Marco in Lamis, swojego kierownika duchowego do 1922 roku. Powrócił tu już jako kapłan w kwietniu 1918 roku, by przez miesiąc prowadzić rozważania duchowe pod przewodnictwem ojca Benedetta.
Zbliżając się krętą i stromą drogą do San Marco la Catola, już z dala dostrzec można wyłaniającą się dzwonnicę. Samotnie stojący konwent, oddzielony od wzgórza z zabudowaniami długim mostem, wygląda jakby był uśpiony lub opuszczony.
Idąc od furty, mija się wąską klatkę schodowa i jeszcze jeden korytarz, w głębi którego widać figurę Ojca Pio. Przy drzwiach do celi Ojca Pio znajduje się tabliczka, informująca, że mieszkał tu w 1918 roku. Cela jest tak mała, że ledwie mieszczą się w niej cztery osoby. Proste sprzęty, krzyż nad łóżkiem, wizerunek Matki Bożej Łaskawej, kilka pożółkłych zdjęć Ojca Pio i jego rodziców.
Wychodząc z celi, warto zatrzymać się u szczytu schodów i wyciągnąć z zawieszonej na ścianie kasety drewniany krążek z numerkiem. Każdy zakonnik, przechodząc, losował w tym miejscu taki krążek, sprawdzał numer i odczytywał na tablicy znajdującej się obok, jakiemu rodzajowi grzeszników czyśćcowych on odpowiada, a następnie modlił się w ich intencji.
Pokonując schody i korytarz, dochodzi się do refektarza – miejsca wspólnych posiłków, modlitwy i czytania Pisma Świętego. Na ścianie wisi obraz, który był tu na długo przed przybyciem Ojca Pio. Wchodząc na wewnętrzny dziedziniec klasztorny, zachwyca nas bujna, soczysta zielenią, a naszą uwagę przyciąga znajdujący się tu zegar słoneczny.
Na miejscu obecnego kościoła, od niepamiętnych czasów znajdowała się kapliczka poświęcona św. Wawrzyńcowi. W pierwszej połowie XIII wieku został ufundowany kościół, a w 1585 roku dobudowany konwent i sprowadzeni kapucyni, którzy z krótkimi przerwami do dzisiaj opiekują się tym świętym miejscem. Mały, jednonawowy, jasny, skromny, ale bardzo przytulny kościółek jest domem czczonej tutaj od zawsze Maryi z Giosafat, przedstawionej na ikonie, przywiezionej według tradycji z Ziemi Świętej.
Z boku ołtarza jest tabernakulum, w niszach, po obu stronach absydy, figury: św. Franciszka i św. Antoniego z Padwy, otaczanego tu szczególnym kultem, w głębi konfesjonał, w którym w 1918 roku spowiadał Ojciec Pio.
Przez zakrystię przejść można do chóru, w którym Ojciec Pio spędził wiele godzin na modlitwie. Współcierpiał, patrząc na Ukrzyżowanego, a Boża Matka dodawała mu sił.
Wychodząc na zewnątrz można jeszcze podziwiać ogromne pinie, rosnące w ogrodzie, który dawniej pełnił funkcję warzywniaka. Przed klasztorem znajduje się figura Ojca Pio, witającego i żegnającego przyjeżdżających i odjeżdżających pielgrzymów.
www.doojcapio.pl
