Pielgrzymów zwiedzających Dom Ulgi w Cierpieniu, zachwyca zarówno odwaga Ojca Pio, jak i rozmach, z jakim rozpoczęto prace budowlane w 1947 roku, a także profesjonalne wyposażenie. Szpital obsługiwany jest przez wyspecjalizowany personel medyczny, zespoły wolontariuszy, najnowocześniejszy i najdroższy zarazem sprzęt. Wielką uwagę zwraca się w tym miejscu na duchowe potrzeby pacjentów, lekarzy i personelu. Zapewne dlatego w centrum kompleksu znajduje się kaplica szpitalna obsługiwana przez licznych kapelanów – kapucynów. Szpital imponuje wielkością i organizacją.
Ojciec Pio, doświadczony licznymi chorobami, znał ciężar cierpienia. Z litością pochylał się nad chorymi, cierpiącymi i opuszczonymi. Często powtarzał, że pragnął w chorych dostrzegać samego cierpiącego Jezusa. Pragnął otoczyć ich należytą opieką, bez względu na koszty i nakład sił.
Lata II wojny światowej szczególnie unaoczniły Ojcu Pio potrzebę niesienia ulgi osobom chorym. 9 stycznia 1940 roku odbyło się pierwsze posiedzenie komitetu budowy szpitala. W klasztorze kapucynów z Ojcem Pio spotkali się: Guglielmo Sanguinetti, Carlo Kisvarday i Mario Sanvico. Zapadła wówczas decyzja o budowie szpitala.
Pomysł budowy szpitala oddalonego od większych miejscowości, na terenie pozbawionym dobrych dróg dojazdowych, bez narzędzi i specjalistów, bez środków finansowych – uznano za szaleństwo. Pomysłodawcy nie dysponowali żadnymi funduszami. Włochy wyniszczone były działaniami wojennymi, stacjonowaniem aliantów i klęskami żywiołowymi, w tej sytuacji trudno było spodziewać się pomocy ze strony państwa. A Ojciec Pio posiadał tylko złotą monetę o nominale jednego franka, którą otrzymał od nieznajomej kobiety, i niezłomną wiarę w Bożą Opatrzność i ofiarność wiernych.
Z powodu działań wojennych prace budowlane rozpoczęto dopiero w 1947 roku. Niezbędne materiały i narzędzia sprowadzano z Foggii oddalonej o ponad 40 kilometrów. Brakowało wody, energii, środków lokomocji. Wiele prac wykonywano ręcznie. Wraz z ich rozpoczęciem zaczęła napływać pomoc. Znaczącą kwotę 250 mln lirów przekazał rząd Stanów Zjednoczonych przez pośrednictwo UNRA. Szczególnymi dobrodziejami szpitala, w początkowej fazie budowy, byli: Fiorello La Guardia – pochodzący z Foggii burmistrz Nowego Jorku i prezes UNRA, oraz Barbara Ward – angielska dziennikarka.
8 grudnia 1949 roku otwarto pierwszy gmach szpitala – z jasnymi salami dla chorych i nowoczesnym zapleczem medycznym. Z czasem powstały następne. Obecnie w szpitalu udostępnia kilka tysięcy łóżek, szereg specjalistycznych sal operacyjnych i zabiegowych, laboratoriów i pracowni rehabilitacyjnych. Jednym z ostatnich bloków szpitalnych jest Dom Chorego Pielgrzyma. W szpitalu mieści się także centrum Grup Modlitwy Ojca Pio, które – zgodnie z życzeniem Ojca Pio – są zapleczem modlitewnym dla tego dzieła.
Poświęcenie i uroczyste otwarcie szpitala odbyło się 5 maja 1956 roku. Mszę Świętą przy ołtarzu wzniesionym przed wejściem głównym celebrował Ojciec Pio, a uczestniczyło w niej około piętnastu tysięcy jego duchowych dzieci i pielgrzymów. Gmach poświęcił kard. Lercaro.
Mimo iż Dom Ulgi w Cierpieniu u swych źródeł jest przedsięwzięciem prywatnym, oddanym przez Ojca Pio pod jurysdykcję Stolicy Apostolskiej, działa w ramach państwowej służby sanitarnej i posiada status generalnego szpitala regionu. Kolejne rozbudowy pozwoliły zwiększyć ilość miejsc z początkowych trzystu do ponad tysiąca. Szeroko rozwinął się sektor medyczny oraz chirurgiczny. Polimabulatorium Jana Pawła II jest ostatnim zrealizowanym projektem Domu Ulgi w Cierpieniu. Szpital prowadzi działalność kliniczną w ścisłym kontakcie z włoskim Ministerstwem Zdrowia i głównymi ośrodkami poszukiwań naukowych we Włoszech i Europie. Organizuje również zjazdy naukowe na poziomie regionalnym, krajowym, a także międzynarodowym. Ze względu na wymogi technologiczne, personalne i organizacyjne Dom Ulgi w Cierpieniu uchodzi za jeden z najbardziej prestiżowych szpitali we Włoszech.
